19 Juni jl konden burgers hun mening geven over de Voorjaarsnota 2012 (zie vorig bericht). Theo Tienhooven pleitte namens de omwonenden van Park Oog en Al voor behoud. Ook Fred Dekkers namens de Wijkraad West en Leny Nieuwendijk namens de Wijkraad Noordwest namen het woord. Theo’s pleidooi ging met name over de nadruk die er in de voorjaarsnota wordt gelegd op de aaibaarheid van de herten. Hier zijn bijdrage:
“Uit de voorjaarsnota hebben wij omwonenden van park Oog in Al begrepen dat de gemeente Utrecht plannen heeft te stoppen met de dierenweide in het park. Wij maken daartegen ernstig bezwaar. De hertenweide is van grote waarde voor de structuur van het park, is van cultuurhistorische waarde en het is bovendien een oase van rust en groen. Daarbij zijn de hertjes ons zeer dierbaar. We denken dat het alternatief – een grote, lege ruimte in het park – grote nadelen met zich mee zal brengen. Die ruimte zal tenslotte moeten worden ingericht en onderhouden voor intensief gebruik. Dat is arbeidsintensief – herindeling, onderhoud, schoonmaak, toezicht – en dat kost veel geld. Geld dat wat ons betreft beter kan worden besteed aan het park zoals het nu is: fraai, leefbaar en karakteristiek. We pleiten daarom voor het behoud van de hertenweide; ook onderzoeken we graag de mogelijkheden om de dierenweide (deels) door bewoners te laten beheren.
Daarnaast wil ik hier graag naar de gebruikte argumenten in de Voorjaarsnota kijken. Ik wil graag het advies regel voor regel doornemen omdat ik niet goed snap of het een financieel dan wel principieel advies is, of misschien beiden?
Er staat:
Dieren achter versperringen zijn minder educatief dan de dieren op de steedes die letterlijk een hogere aaibaarheidsfactor hebben.
Wat ik me afvraag: Is het noodzakelijk dan dat ieder onderdeel in een samenleving educatief is? Is het antwoord bevestigend dan kan je ook nog bestrijden dat dieren op de steedes meer educatief zijn. Het ligt er maar aan welk standpunt je inneemt en wat je educatiever vindt: dieren die totaal gesocialiseerd zijn en uit de hand eten, of dieren die wat schuwer zijn maar wel natuurlijker gedrag vertonen door zich niet te dicht bij de hekken te begeven en zich op te houden in hun roedel of hoe dat dan ook heten mag. Kortom, de aaibaarheidsfactor is toch niet de enige factor die de mate van educatief zijn bepaalt?
Natuurlijk snap ik dat het voor kinderen leuk en educatief is om een hert te aaien of te voeren. Maar ook herten op afstand die rustig bekeken kunnen worden en die bij je leefomgeving horen zijn zeer waardevol, en wat mij betreft, ook zonder te aaien of te voeren, educatief. Ik zou dus willen pleiten voor zowel de steedes als de weides. Verscheidenheid lijkt mij ook een groot goed in deze eenvormige maatschappij.
De volgende zin:
Het ligt daarom minder voor de hand om als gemeente dierenweides te beheren.
Dat ‘daarom’ slaat dus weer op dat gebrek aan educatief gehalte. Dus als ik het goed begrijp, bepaalt de aaibaarheidsfactor, immers maatgevend qua educatie, het beleid? Sla ik hier de plank mis of klopt het dat de gemeente alleen geld wil steken in beheer van, in hun ogen, educatievere projecten? Dan geloof ik dat er wel wat voorbeelden zijn te noemen waarbij de gemeente deze regel anders interpreteert.
En dan de laatste zin:
Daar waar bewoners(groepen) de dierenweides in eigen beheer willen behouden bieden wij ondersteuning.
Gaat het dan toch alleen om geld? Dat het wat de gemeente betreft niet educatief genoeg is weegt minder zwaar als de bewoners zelf de handen uit de mouwen steken? Tuurlijk, dat willen we wel maar in wat voor vorm en hoe dat is iets waar zeer goed over moet worden nagedacht anders zal het uitstel van executie worden vrees ik.
Kortom, mij is niet helemaal duidelijk wat de motieven zijn om een zo rijke traditie van dierenweides (ik weet niet hoe lang de weide in Oog in Al al bestaat, maar ik weet wel dat ik er als 1-jarige al kwam, dus zeker een halve eeuw) de nek om te draaien. Wat ik wel zeker weet is dat wat eenmaal verdwenen is, nooit meer terugkomt.
