Sinds afgelopen zaterdag ben ik vrijwilliger bij de hertenweide van Park Oog in Al. Mijn taak? Het verzorgen van de dieren: 18 hertjes, 5 pauwen en een stuk of 8 kippen. De duiven horen er officieel niet bij en de ooievaar die er zogezegd haar intrek zal nemen heb ik helaas nog niet gespot. Geeft niks, want met die herten, pauwen en kippen is het druk genoeg. Aangezien ik al meer dan een jaar geen studenten meer ‘live’ heb mogen ontmoeten, is deze groep nieuwsgierige wezens een welkome vervanging. Sterker nog: de dieren vertonen verrassend veel gelijkenissen met mijn studenten.
Om te beginnen zijn ze nergens te bekennen als je aankomt. Pas zodra ik het hek open maak en de weide (het klaslokaal) betreed, komen ze uit alle hoeken vlot aangelopen. Ten tweede zijn ze vooral geïnteresseerd in de opbrengst van de sessie en weinig in het proces. Als het voer (de cijfers) wordt uitgedeeld staan ze vooraan te trappelen en als het onvoldoende is, staan ze in een mum van tijd te kijken of er nog meer te halen valt. Ten derde kijken ze ook graag bij hun soortgenoten af of er nog wat te winnen valt. Wanneer ik de pauwen voer, zijn de herten er als de (spreekwoordelijke) kippen bij om hun neus in andermans zaken (eten) te steken.. En, niet onbelangrijk, ook de dieren zetten graag hun beste beentje voor als ze me zien: ik heb nog nooit zo vaak een pauw zijn veren op zien steken 😀
Gelukkig zijn er ook een paar verschillen. Naast de voor de hand liggende uiterlijke kenmerken, zoals de grootte van de oren, de kleur van de vacht en het aantal pootjes en tenen, zijn de dieren ook een stuk schuwer, ze mopperen niet (althans niet hoorbaar) en ze hoeven na afloop van de week geen evaluatie in te vullen. Het grootste verschil? De dieren eten uit mijn hand! Wie heeft er met zo’n bijbaan nog studenten nodig?!
Bezoek ook de blog van Vareska op https://blog.vareska.nl